Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Kunstmaler

Dat Loof an Busch un Bom weer geel un rot un brun. Feld un Wischen weern noch grön. De Himmel weer jeden Dag klar un blag. Dat weer de reine Märkenwelt. Dartwüschen de vergnögten, flietigen Kantüffelutkriegers, de Saatwarkers un de Rapphöhnerjägers.

Kunstmalers weern dar ok mank. Dar stünn' twee an't Wellingsbüttler Holt un malen en Alsterstimmung. In Poppenbüttel dröp ik een' bi en instörrt Hus, un he pinsel darup los, as wenn dar een mit de Pietsch achter em weer. Ik steeg von't Rad un frag' em, worüm he so'n Il harr. Je, he kunn höchstens en Stunn' maln, sünst harr sik all allns wedder wegen de Belüchtung un alle Hüen un Perdüen verännert.

In een von de nächsten Dörper harr wedder een sin Stellasch ünner en Eek upbuet un mal de Tenssiet von en Buerhoff aff.

Ik sett mi an en Korndiemen vör de Schün dal, kreeg min Botterbrot ut de Tasch un füng' an to eeten. Dree Stunn' harr ik all ümherradelt, un gestern abend harrn wi Kegelabend bet Klock twee hadd, un drusel denn in de warme Sünn en beeten in.

Upeenmal fohr ik tohöch. Dicht bi mi füll en Schuß, un ik seeg noch, dat de Buer, de woll up de Höhnerjagd west weer, in sin Blang'dör rinwutsch un sik mit Lachen up dat Knee slög.

Gliek darup keem de Maler ut'n Krog, wo he woll en beeten fröhstückt harr.

Ik denk: Tügen vör Gericht, dat is nix för min' Unkel sin' Neffen! – swüng' mi up't Rad un jag' as de Düwel up't Spinnrad darvon.

Ungefähr twee Jahr nahher sitt ik bi Heckel an'n 62 Hauptbahnhof un lat mi en bradte Schull geben. Wer sitt dar an den annern Disch mi grad gegenöwer? Ik kiek em an, he kiekt mi an. Den Minschen schull ik kenn' un kunn em doch nich henbringen. He steiht up, kümmt up mi to, gifft mi fründlich de Hand und seggt: »Ik bedank mi ok noch recht veelmals.«

»»Woför wüllt Se mi danken? Ik weet nich mal, wer Se sünd, un noch veel weniger, wat Se mi to danken hebbt. Ik bün nich so millgewern.««

»Denken Se mal nah. Ik will man min' Hot upsetten.«

Darmit sett he sin Hot up, stellt de Journalmapp up den Disch un deiht grad as en Kunstmaler.

»»Ja, nu kenn' ik Se wedder. Se sünd ja de rotbartige Maler ünner de Eek bi den Buerhoff.««

»Richtig! Awer Se harrn garnich nödig hatt, so as en kopplosen Hahn wegtostörten. Weeten Se, för dat Bild, wat se mi twei schaten hebbt, dar hev ik en schöne Hand vull Geld för kreegen. As min Upköper dat to sehn kreeg, dat dat ganze Bild vull fiene Hagellöcker seet, da würrn em de Ogen so grot as en Paar Teetassen un he säd: »Nu, strieken Se mal gau de niemodsche Döschmaschin weg un maln Se de Minschen en ole Kleedasch von Sößteinhunnertunkruk an.« Dat hev ik dahn, den olen tweireeten Lack hedd he sülben öwerstreeken, dat weer sin Geschäftsgeheimnis un den Rahmen mit de Wormlöcker hedd he ok besorgt. Un da hedd he dat Bild för en oles Gemälde an en »Sammler« verköfft. Un dat hedd all de Schuß mit fien Vagelschrot dahn!«

»»Dat deiht mi leed, ik bün unschüllig. Awer wenn se sik bedanken wüllt, denn söken se den Buern man up. Ik mök mi ut'n Stoff, wiel ik blot nich tügen wull. Wo kunn ik dat weeten, dat en Schelmstück so'n glücklich Enn' nehmen kunn.«« 63

*